ผลลัพธ์ของการใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลสาหรับการดูดเสมหะในผู้ป่วยผู้ใหญ่ที่ใส่ท่อช่วยหายใจในหอผู้ป่วยวิกฤต

Abstract

การศึกษาวิจัยนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง เพื่อศึกษาผลลัพธ์ของการใช้แนวปฏิบัติการพยาบาลสำหรับการดูดเสมหะในผู้ป่วยผู้ใหญ่ที่ใส่ท่อช่วยหายใจในหอผู้ป่วยวิกฤต โดยเปรียบเทียบอัตราการเปลี่ยนแปลงระดับความอิ่มตัวของออกซิเจนในหลอดเลือดแดง การเปลี่ยนแปลงของสัญญาณชีพ ได้แก่ ความดันโลหิต (ความดันเลือดแดงเฉลี่ย) อัตราการเต้นของหัวใจ อัตราการหายใจ ภายหลังการดูดเสมหะทันที ภายหลังการดูดเสมหะ 5 และ 15 นาที และอัตราการบาดเจ็บของเยื่อบุหลอดลมภายหลังการดูดเสมหะ ระหว่างกลุ่มที่ได้รับการดูดเสมหะตามมาตรฐาน และกลุ่มที่ได้รับการดูดเสมหะตามแนวปฏิบัติฯ กลุ่มที่ได้รับการดูดเสมหะตามมาตรฐาน มีจำนวน 12 คน กลุ่มที่ได้รับการดูดเสมหะตามแนวปฏิบัติฯ มีจำนวน 8 คน ได้รับการดูดเสมหะ รวมกลุ่มละ 98 ครั้ง เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย แบบบันทึกข้อมูลส่วนบุคคล แบบบันทึกผลลัพธ์จากการดูดเสมหะ และแนวปฏิบัติการพยาบาลสาหรับการดูดเสมหะในผู้ป่วยผู้ใหญ่ที่ใส่ท่อช่วยหายใจในหอผู้ป่วยวิกฤต ที่ประยุกต์มาจากหลักฐานเชิงประจักษ์ ของ NSW Agency for Clinical Innovation ประเทศออสเตรเลีย วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงบรรยาย (ความถี่ และร้อยละ) Chi-Square, Fisher’s Exact Test และ Independent sample t-test ผลการวิจัย พบว่า กลุ่มที่ได้รับการดูดเสมหะตามแนวปฏิบัติฯ มีอัตราการเปลี่ยนแปลงของระดับความอิ่มตัวของออกซิเจนในเลือดแดง อัตราการเปลี่ยนแปลงของความดันโลหิต (ความดันเลือดแดงเฉลี่ย ) อัตราการเปลี่ยนแปลงของอัตราการเต้นของหัวใจ และอัตราการเปลี่ยนแปลงของอัตราการหายใจ หลังการดูดเสมหะทันที 5 และ 15 นาที น้อยกว่ากลุ่มที่ได้รับการดูดเสมหะตามมาตรฐานอย่างมีนัยสาคัญ (p >.05) ส่วนอัตราการเกิดการบาดเจ็บของเยื่อบุหลอดลม กลุ่มที่ได้รับการดูดเสมหะตามมาตรฐานและกลุ่มที่ได้รับการดูดเสมหะตามแนวปฏิบัติฯ ไม่แตกต่างกัน (p >.05) ผลวิจัยครั้งนี้ แสดงให้เห็นว่า แนวปฏิบัติการพยาบาลสาหรับการดูดเสมหะในผู้ป่วยผู้ใหญ่ที่ใส่ท่อช่วยหายใจในหอผู้ป่วยวิกฤตนี้ สามารถนาไปใช้เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพ และป้องกันผลลัพธ์ที่ไม่พึงประสงค์จากการดูดเสมหะได้