ความเป็นผู้มีจริยธรรมของนักศึกษามหาวิทยาลัยรังสิต

Abstract

การศึกษาความเป็นผู้มีจริยธรรมของนักศึกษามหาวิทยาลัยรังสิตครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ดังนี้ เพื่อเปรียบเทียบการปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมของนักศึกษาจําแนกตาม เพศ รหัสนักศึกษา คะแนนเฉลี่ย กลุ่มคณะ และสถานภาพการสมรสของบิดามารดา 2. เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่าง ความคิดเห็นของนักศึกษาด้านการปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรม กับความคิดเห็นของอาจารย์ด้านการปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมของนักศึกษา ประชากรที่ศึกษาได้แก่นักศึกษามหาวิทยาลัยรังสิตทุกชั้นปี จํานวน 10,264 คน ได้กลุ่ม ตัวอย่างจํานวน 1,572 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรมสําเร็จรูป SPSS สถิติพื้นฐานสําหรับ วิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ และค่าเฉลี่ย สถิติสําหรับทดสอบสมมติฐานได้แก่ t-test, F-test และแปลงค่า t หรือค่า F ที่มีนัยสําคัญเป็นค่าสหสัมพันธ์ (W และ n) ผลการวิจัยพบว่า การปฏิบัติตนของนักศึกษาแตกต่างกันจําแนกตาม เพศ รหัสนักศึกษา คะแนนเฉลี่ยกลุ่มคณะ และสถานภาพการสมรสของบิดามารดา ดังนี้ 1,1 นักศึกษาชายปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมในระดับปานกลาง ส่วนนักศึกษา หญิงปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมในระดับมาก 1,2 นักศึกษารหัส 40xxxx ปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมในระดับปานกลาง ส่วน นักศึกษารหัสอื่น ๆ ปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมในระดับมาก 1.3 นักศึกษาที่มีคะแนนเฉลี่ยต่ํากว่า 2.00 และคะแนนเฉลี่ย 2.00-2.49 ปฏิบัติตน อย่างมีจริยธรรมในระดับปานกลาง ส่วนนักศึกษาที่มีคะแนนเฉลี่ย 2.50-2.99 และคะแนนเฉลี่ยมากกว่า 3.00 ปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมในระดับมาก 1.4 นักศึกษากลุ่มคณะแพทย์ศาสตร์และวิทยศาสตร์สุขภาพ ปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมในระดับมาก 1.5 นักศึกษาที่บิดา มารดาอยู่ด้วยกันและนักศึกษาที่บิดามารดาหย่าร้างปฏิบัติตน อย่างมีจริยธรรมในระดับมาก ส่วนนักศึกษาที่บิดา มารดาแยกกันอยู่ และ นักศึกษาที่บิดาหรือมารดาถึงแก่กรรม ปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมในระดับ ปานกลาง 2. ความสัมพันธ์ระหว่าง ความคิดเห็นของนักศึกษาด้านการปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมกับความคิดเห็นของอาจารย์ด้านการปฏิบัติตนอย่างมีจริยธรรมของนักศึกษาไม่สัมพันธ์กัน ไม่เป็นไปตามสมมติฐาน