รูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์เพื่อพัฒนาโสตประสาทของนักเรียนดุริยางค์ทหารอากาศชั้นปีที่ 1 เรื่องขั้นคู่ โดยใช้บทเพลงไทย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีจุดประสงค์เพื่อสร้างรูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์ เพื่อพัฒนาโสตประสาทของนักเรียนดุริยางค์ทหารอากาศชั้นปีที่ 1 เรื่องขั้นคู่ โดยใช้บทเพลงไทย เพื่อพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนวิชาโสตประสาทและการขับร้อง เรื่องขั้นคู่และศึกษา ผลสัมฤทธิ์ทางด้านโสตประสาท เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แผนการจัดการเรียนรู้จำนวน 8 แผน แผนละ 90 นาที และแบบทดสอบก่อนเรียนและหลังเรียนจำนวน 20 ข้อ สถิติที่ใช้ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ Nonparametric Statistics: The Wilcoxon Matched Pairs Signed – Ranks Test ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์เพื่อพัฒนาโสตประสาทของ นักเรียนดุริยางค์ทหารอากาศชั้นปีที่ 1 เรื่องขั้นคู่ โดยใช้บทเพลงไทย สามารถพัฒนาผลสัมฤทธิ์ ทางด้านโสตทักษะ ได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยค่าเฉลี่ยคะแนนหลังเรียน (M = 14.29, SD = 3.69) มี ค่ามากกว่าคะแนนเฉลี่ยก่อนเรียน (M = 9.36, SD = 5.23) และค่านัยสำคัญทางสถิติพบว่าค่า Significant มีค่าเท่ากับ .002 ซึ่งน้อยกว่า .05 แสดงว่าคะแนนการทดสอบก่อนและหลังเรียน มีการ เปลี่ยนแปลงขึ้นไปในทางที่ดีขั้นอย่างมีนัยสำคัญ

This research aimed to develop a teaching and learning model of Davi’s practical skills on Intervals in Ear Training and Singing Course for the first year Air Music students; using Thai songs and to investigate the students’ achievement in ear training skills. The research instruments consisted of eight lesson plans; each lesson was 90 minutes long, and a 20-item pretest and a 20- item posttest. Percentage, standard deviation as well as Nonparametric Statistics: The Wilcoxon Matched Pairs Signed – Ranks Test were used to analyze the data. The results revealed that the teaching and learning model of Davi’s practical skills on Intervals in Ear Training and Singing Course for the first year Air Music students; using Thai songs was able to improve the students’ ear training skill achievement effectively. An average posttest score (M = 14.29, SD = 3.69) was higher than an average pretest score M = 9.36, SD = 5.23), and the level of statistical significance was .002 which was lower than .05. This showed the positively significant difference in students’ achievement before and after the study