การพัฒนากฎหมายเพื่อคุ้มครองสิทธิความเป็นส่วนตัว

Abstract

ปัจจุบันคนในสังคมต่างละเลย “ความเป็นส่วนตัว” ซึ่งโดยปกติแล้วไม่ควรก้าวล่วงต่อกัน เพราะบุคคลทุกคนย่อมมีสิทธิที่จะป้องกันมิให้บุคคลอื่นล่วงละเมิดต่อความเป็นส่วนตัวอันเป็นที่มาของ “สิทธิความเป็นส่วนตัว” ปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชนและกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิของพลเมืองและสิทธิทางการเมือง ค.ศ. 1968 และอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิเด็ก ค.ศ. 1989 ได้กำหนดการคุ้มครองสิทธิความเป็นส่วนตัวซึ่งประเทศไทยได้ลงนามเข้าร่วมเป็นภาคีโดยไม่ปรากฏมีการตั้งข้อสงวนประการใดไว้ แต่ที่ผ่านมานอกจากการบัญญัติรับรองสิทธิดังกล่าวในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2534 และ พ.ศ. 2550 แล้วยังไม่มีกฎหมายลำดับรองออกบังคับใช้ ดังนั้นหากเกิดการละเมิดสิทธิความเป็นส่วนตัวจึงต้องปรับบทกฎหมายตามหลักกฎหมายทั่วไป อันได้แก่ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ในเรื่องละเมิด และประมวลกฎหมายกฎหมายอาญา ซึ่งกฎหมายดังกล่าวไม่สามารถใช้บังคับเป็นการเฉพาะได้ เนื่องจากเจตนารมณ์ในการให้ความคุ้มครองที่แตกต่างกันทำให้ไม่สามารถบังคับใช้ให้เกิดผลได้จริง วิทยานิพนธ์เล่มนี้เห็นว่าประเทศไทยซึ่งใช้ระบบปบระมวลกฎหมายจึงควรจัดให้มีการแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ และมวลกฎหมายอาญาเพื่อให้มีบทบัญญัติกฎหมายที่สามารถให้การรับรองและคุ้มครองสิทธิความเป็นส่วนตัวให้ชัดเจน เพราะในการพิจารณาอรรถคดีผู้พิพากษาไม่สามารถใช้ดุลยพินิจสั่งการตามที่เห็นควรได้อย่างเช่นในประเทศที่ใช้ระบบกฎหมายจารีตประเพณี