ความรับผิดทางเพ่งอันเกิดจากมลพิษทางเสียงที่มาจากสถานก่อสร้าง

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงปัญหาความรับผิดทางแพ่งของมลพิษทางเสียงที่มาจากสถานก่อสร้าง ซึ่งเป็นประเด็นกฎหมายที่ยังคงมีปัญหาอยู่ ส่งผลให้ไม่สามารถคุ้มครองสิทธิของผู้เสียหายได้อย่างเต็มที่ โดยการศึกษานี้จะเป็นการศึกษาวิจัยด้านเอกสารเท่านั้น ซึ่งจะค้นคว้าแหล่งข้อมูลจากแหล่งข้อมูลปฐมภูมิ ได้แก่ บทบัญญัติของกฎหมายภายใต้ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ บทบัญญัติของกฎหมายในต่างประเทศ ตลอดจนคำพิพากษาของศาลฎีกา และแหล่งข้อมูลทุติยภูมิ ได้แก่ หนังสือตำรา บทความวิชาการ เอกสารประกอบการสอน ข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ เป็นต้น จากการศึกษาพบว่าความรับผิดทางแพ่งอันเกิดจากมลพิษทางเสียงจากสถานก่อสร้างนั้นมิใช่เรื่องง่ายดายแต่อย่างใดในการที่จะฟ้องให้ผู้กระทำผิดหรือผู้ที่ก่อให้เกิดความเสียหายนั้นต้องรับผิด แม้จะมีบทบัญญัติของกฎหมายกำหนดความรับผิดไว้อย่างชัดเจนภายใต้ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ และพระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ.2535 เพื่อใช้เป็นมาตรการเยียวยาความเสียหายอันเกิดจากมลพิษทางเสียง แต่มาตรการดังกล่าวกลับมีความยุ่งยากในทางปฏิบัติหรือประสบปัญหาในการพิสูจน์ความเสียหายต่อศาล เพื่อให้เกิดการเรียกร้องตามสิทธิที่ผู้เสียหายพึงมี ไม่ว่าจะเป็นปัญหาลักษณะของมลพิษทางเสียงที่แพร่กระจายจากสถานก่อสร้าง ปัญหาการพิสูจน์บุคคลผู้ต้องรับผิด ปัญหาการพิสูจน์ถึงความสัมพันธ์ระหว่างการกระทำและผลของความเสียหายอันเกิดจากมลพิษทางเสียง ดังนั้นจึงควรมีการแก้ไขปรับเปลี่ยนภาระการพิสูจน์ในเรื่องการกระทำและผลโดยนำเงื่อนไขที่ว่าหากไม่มีการกระทำดังว่านั้นผลก็จะไม่เกิดขึ้นมา ใช้โดยโจทก์ไม่จำต้องพิสูจน์จนถึงปราศจากข้อสงสัย และควรมีการตีความกฎหมายเพื่อกำหนดตัวบุคคลผู้ต้องรับผิดให้ชัดเจนโดยครอบคลุมถึงผู้ที่เคยเป็นเจ้าของหรือผู้ครอบครองแหล่งกำเนิดมลพิษ