ปัญหาความรับผิดทางแพ่งในกรณีน้ำมันรั่วไหลลงทะเล ตามพระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้ ผู้วิจัยมุ่งศึกษาพระราชบัญญัติพระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 รวมถึงกฎหมายอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับปัญหาความรับผิดทางละเมิดของผู้ก่อให้เกิดนํ้ามันรั่วไหลลงทะเลว่ายังมีข้อปัญหาทางกฎหมายในการเยียวยาความเสียหายให้แก่ผู้เสียหายอยู่หลายประการ เช่น ปัญหาเกี่ยวกับบทนิยาม ที่ยังไม่ชัดเจนก่อให้เกิดปัญหาการตีความในการบังคับใช้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของนิยามคำว่า “ผู้เสียหาย” เป็นต้น ยังมีปัญหาเกี่ยวกับการพิสูจน์ความรับผิดของผู้กระทำตลอดจนปัญหาเกี่ยวกับการกำหนดค่าสินไหมทดแทนเชิงลงโทษเพื่อความเสียหายที่เกิดจากกรณีนํ้ามันรั่วไหลลงทะเล หรือการกำหนดค่าเสียหายที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต โดยศึกษาแนวทางในการนำมาตรการอื่นๆ เพื่อนำมาใช้ปรับปรุงกฎหมายให้มีความทันสมัยเพิ่มขึ้นและเป็นไปแบบบูรณาการกับกฎหมายระหว่างประเทศ ผลจากการศึกษา พบว่า พระราชบัญญัติและกฎหมายที่เกี่ยวข้อง ไม่มีการกำหนดนิยามของคำว่าผู้เสียหายในคดีสิ่งแวดล้อมไว้อย่างชัดเจนเพียงพอกับผู้ที่ได้รับความเสียหายจริง ส่วนหลักความรับนั้นจะมีลักษณะที่แตกต่างกันอยู่ในประทศต่างๆ โดยสหรัฐอเมริกาใช้หลักความรับผิดเด็ดขาด (Absolute Liability) คือ ผู้กระทำความผิดก็ต้องรับผิดในทันที โดยไม่ต้องมีการพิสูจน์ความรับผิดกัน ส่วนในประเทศอังกฤษ การเยียวยาผู้เสียหายใช้หลักการความรับผิดโดยเคร่งครัด (Strict Liability) เป็นพื้นฐานในการตัดสินคดี ในส่วนค่าเสียหายเชิงลงโทษจากการศึกษาในประเทศไทยก็ยังไม่มีการนำมาใช้ในคดีสิ่งแวดล้อม แต่ในต่างประเทศกลับมีการเรียกค่าเสียหาย ซึ่งเรียกออกมาในรูปของค่าฟื้นฟูสภาพสิ่งแวดล้อมที่เสียไปทั้งที่เกิดขึ้นแล้วและอาจจะเกิดขึ้นในอนาคต