ข้อยกเว้นความรับผิดทางกฎหมายของแพทย์ในการยุติการรักษา

Abstract

งานวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาให้ได้มาซึงข้อยกเว้นความรับผิดทางกฎหมายใน การยุติการรักษาที่เหมาะสม อันเป็นการยกเว้นความรับผิดด้วยเหตุผลที่กฎหมายรับรองให้สามารถ ทำได้โดยชอบด้วยกฎหมาย โดยใช้รูปแบบการวิจัยโดยศึกษาค้นคว้าจากเอกสาร ข้อมูลจาก อินเตอร์เน็ต วิทยานิพนธ์ รวมทั้งคำพิพากษาของศาล จากการศึกษาพบว่า กฎหมายของไทยยกเว้นความรับผิดของแพทย์ในการยุติการรักษา ผู้ป่วยเพียงกรณีเดียวคือกรณีที่ผู้ป่วยทำหนังสือแสดงเจตนาปฏิเสธการรักษาเอาไว้ล่วงหน้า โดย บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ.2550 มาตรา 12 เพื่อให้มีผลต่อวิธีที่แพทย์จะใช้ รักษาตนในวาระสุดท้ายของชีวิตหรือวิธีที่แพทย์จะยุติการทรมานของตนจากการเจ็บป่วย อย่างไรก็ ตาม ประชาชนมักมิได้จัดทำหนังสือดังกล่าวขึ้นไว้ล่วงหน้า ดังนั้น เมื่อแพทย์ยุติการรักษาก็อาจ นำมาสู่การฟ้องร้องดำเนินคดีแก่แพทย์ ซึ่งนอกจากจะส่งผลกระทบต่อแพทย์ผู้ถูกฟ้องร้องแล้ว ยังก่อให้เกิดความเสียหายต่อระบบสาธารณสุขด้วย ผู้วิจัยได้เสนอให้มีการแก้ไขพระราชบัญญัติสุขภาพแห่งชาติ พ.ศ. 2550 มาตรา 12 ในเรื่อง ถ้อยคำที่บัญญัติยกเว้นความรับผิดแก่แพทย์ให้คุ้มครองเฉพาะแพทย์ที่สุจริตและมิได้ประมาท เลินเล่ออย่างร้ายแรง และเพิ่มบทบัญญัติเรื่องลำดับญาติใกล้ชิดของผู้ป่วยเพื่อนำมาใช้กรณีที่ญาติ ของผู้ป่วยมีความเห็นไม่ตรงกัน อีกทั้งได้เสนอให้มีการเพิ่มหน้าที่ของแพทย์ซึ่งต้องปฏิบัติก่อนที่จะ ยุติการรักษาให้มีความชัดเจนมากขึ้น นอกจากนี้ผู้เขียนได้เสนอให้มีบทบัญญัติเฉพาะเพื่อยกเว้น ความรับผิดทางกฎหมายในการยุติการรักษาในกรณีอื่น ได้แก่ กรณีที่ผู้ป่วยอยู่ในสภาพผัก และกรณี ที่ขาดแคลนทรัพยากรทางการแพทย์ เว้นแต่กรณีที่แพทย์ไม่สุจริต ประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง หรือเจตนาทำให้เกิดความเสียหายขึ้น